"...Με φόντο το δισυπόστατο σκηνικό τοπίο, που δημιούργησε η Ελένη Μανωλοπούλου υπηρετώντας το ρεαλιστικό όσο και το συμβολικό φορτίο του έργου -λάκκοι που υπογραμμίζουν την κίνηση των προσώπων μεταξύ ζωής και θανάτου από τη μια και συρόμενα αδιαφανή παραβάν που διασφαλίζουν μια ομιχλώδη θέαση της νοσηρής οικογενειακής αρένας από την άλλη- με τον λόγο του συγγραφέα να αποδίδεται μέσα από την τραγικά ηλεκτρισμένη πυκνότητα της μετάφρασης του Νίκου Γκάτσου, ο Δημήτρης Καραντζάς σκηνοθέτησε τη θεατρική αυτοβιογραφία του Ο’ Νηλ, επιδιώκοντας να περιστείλει τη σκληρότητα του ρεαλισμού της και να αναδείξει αντισταθμιστικά τους διαχρονικούς συμβολισμούς της.
Οι ερμηνείες εξαιρετικές, κινούνται σε εξομολογητικούς τόνους, ξεγυμνώνοντας την ψυχή των προσώπων ως το μεδούλι της για να συναντηθεί με την αλήθεια και αποβαίνουν λυτρωτικές και καθαρτήριες. Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς χτίζει τον πατέρα διαπλέκοντας την υπαρξιακή αγωνία με τις απωθημένες σκέψεις και την έκρηξη του εγωισμού με την εκδήλωση των πατρικών αισθημάτων. Σε μια δυνατή στιγμή της, η Μπέττυ Αρβανίτη πλάθει τη μορφινομανή Μαίρη με συγκινητικές ανθρώπινες αποχρώσεις, ως μια κατακερματισμένη μορφή, που μοιράζεται ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, την πραγματικότητα και το ονειρικό παραλήρημα.
Στο ρόλο του Τζέιμι ο Αινείας Τσαμάτης, απόλυτα εναρμονισμένος με το νοσηρό οικογενειακό κλίμα αναδεικνύει μέσα από μια εσωτερική ερμηνευτική διαδρομή τις αντιφάσεις και τις ματαιώσεις, τα ελλείμματα και τις κυνικές άμυνες του ανερμάτιστου μεγαλύτερου γιου. Ο Βασίλης Μαγουλιώτης ως Εντμοντ υψώνεται σε μάρτυρα κατακρήμνισης των οικογενειακών δεσμών, ισορροπώντας εύστοχα ανάμεσα στην αρνητική σχεσιοδυναμική και την ονειροπόλα διάθεση. Η Κάθλην της Ελίνας Ρίζου κομίζει στη σκηνή μια γνήσια γυναικεία παρουσία, μεστή δοτικότητας, πίστης και κατανόησης.
Μια απογειωτική παράσταση στο «Θέατρο οδού Κεφαλληνίας» που επιτρέπει στον θεατή να ακούσει τους εσωτερικούς τριγμούς των ηρώων και να ανακαλύψει κρυμμένες πτυχές του δικού του εαυτού."
Ολόκληρη η κριτική της Χριστίνας Κόκκοτα εδώ
