"...Αυτή είναι η ουσία του δράματος του Μπέρνχαρντ, που η σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη στο “Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας” συνέλαβε και έδωσε σφαιρικά ως μαχόμενο πολιτικό θέατρο, κεντώντας “σταυροβελονιά” το φανταστικό με το πραγματικό, τη μυθοπλασία με την Ιστορία πάνω στον καμβά της δραματικής αφήγησης. Σε μια παράσταση - κόσμημα, που εμπεριέχει το μεγάλο μέσα στο μικρό και αντίστροφα, βασισμένη στην έξοχη, εσωτερικών ρυθμών και μέτρου, ανανεωμένη μετάφραση του Βασίλη Πουλαντζά, με “ομιλούντα” σκηνικά-κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου, εύγλωττους φωτισμούς του Αλέκου Αναστασίου και μουσική επιμέλεια του σκηνοθέτη που σχολιάζει τα δρώμενα.

Η Μπέττυ Αρβανίτη δίνει συναρπαστικά, με κρυφή ειρωνεία, τη λιγόνοη, αλλά επικίνδυνη Αυστριακή μεγαλοαστή Βέρα ως Ντάμα - Πίκα του επιστρέφοντος ναζισμού. Ο Περικλής Μουστάκης γράφει με μια ανάσα, μονοκοντυλιά, την εικόνα της “κοινοτοπίας του κακού” όπως τη διατύπωσε καίρια η Χάνα Αρέντ στο σπουδαίο και ομότιτλο βιβλίο της, προσωποποιημένη στη μορφή του ασήμαντου ανθρωπάκου Χέλερ, πρώην δήμιου των S.S. και σήμερα αρχιδικαστή της “δημοκρατίας”. Πραγματικό κατόρθωμα εσωτερικότητας η Σμαράγδα Σμυρναίου, παίζει χαμηλότονα, αλλά σθεναρά τη φωτισμένη Κλάρα ως συνείδηση και προοπτική της ζωντανής Ιστορίας.

Θα το ξαναπώ άλλη μια φορά: θεωρώ πολύ σημαντικό στη δύσκολη εποχή που περνάμε να βγαίνει πρώτο μπροστά το θέατρό μας, όπως στην προηγούμενη Κατοχή, και να αντιστέκεται γενναία στο μαύρο."

Ολόκληρη η κριτική της εφημερίδας Αυγή εδώ