"...Ο Δημήτρης Καραντζάς τολμά να καταπιάνεται με δύσκολα εγχειρήματα, με έργα που έχουν ιστορία και έχουν γράψει ιστορία. Αλλά τολμά, ίσως επειδή δεν τον βαραίνουν ή τον μπλοκάρουν «ιερές» αναμνήσεις, και επειδή ό,τι υπήρξε μπορεί να ξαναγίνει αλλιώς. Εστησε μια παράσταση από την οποία αφαίρεσε εντελώς την τότε καινοτομία του Τενεσί Ουίλιαμς, που συνέδεσε το θέατρο με την κινηματογραφική τεχνολογία. Θα μπορούσα να πω ότι έφτιαξε μια παράσταση που μοιάζει να αφήνει πίσω της την όποια τεχνολογία, να γυρνά στη συμμετοχική διαδικασία των ηθοποιών στο γίγνεσθαι της παράστασης, να φαίνεται διαρκώς το στημόνι και το υφάδι της παράστασης. Και την ίδια στιγμή κατάφερε να ζωντανέψει με τρυφερότητα, με ευαισθησία, με εικόνες που παρέπεμπαν σε κινηματογραφικά καρέ, αλλά ήταν ζωντανό θέατρο, με φώτα που αναβόσβηναν κι άλλοτε ήταν προβολείς κι άλλοτε μόνο κεριά (θαυμάσια η δουλειά του Αλέκου Αναστασίου), έναν κόσμο που ήταν εκρηκτικός, καθηλωμένος, καταπιεσμένος, οργισμένος, ναρκισσιστικός, εμμονικός, φοβικός, γυάλινος εντέλει για καθένα από τα μέλη του. Και κάτι ακόμα: κατάφερε να βάλει τον καθέναν από μας να μεταφερθούμε στο δικό μας Σαιν Λούις, σε ό,τι ο καθένας θέλει να ξορκίσει, σε ό,τι κρύβεται στις καταπακτές της μνήμης του καθενός. Φωτίζοντας, είτε με προβολείς είτε με κεριά, το σπουδαίο αυτό κείμενο του Τενεσί Ουίλιαμς, δηλώνοντας τη διαχρονία του, μιας που πάντα υπάρχουν «γυάλινοι κοσμοι», κρυμμένα οικογενειακά μυστικά που ωραιοποιούνται, γόνοι που ευνουχίζονται με άλλους τρόπους απ’ ό,τι το έκανε η Αμάντα.

Ο Χάρης Φραγκούλης έκανε αν όχι την καλύτερη, σίγουρα μία από τις καλύτερες ερμηνείες του μέχρι στιγμής. Η Μπέττυ Αρβανίτη ήταν με στυλ ναρκισσίστρια, φιλάρεσκη, καταπιεστική όσο και απελπισμένη και μόνη. Η Ελίνα Ρίζου ήταν μια Λώρα εύθραυστη, που όμως δεν σε έβαζε αμέσως στην αδυναμία της τη σωματική, και ξετύλιγε σιγά σιγά την ψυχική της άβυσσο. Που σε καλούσε να δεις την ευαισθησία της ψυχής της και τον διαφορετικό τρόπο που έβλεπε τον κόσμο. Ο Εκτορας Λιάτσος ήταν η φωνή της λογικής, ο μετέπειτα γιάπις της μεταπολεμικής Αμερικής που ετοιμαζόταν για την εξέλιξη, που είχε όμως, ακόμα, ηθικές αναστολές. Η νέα μετάφραση του Αντώνη Γαλέου έχει χυμούς αλλά και ακρίβεια, περιγράφει με τον πλούτο της γλώσσας τα συναισθήματα και τις στιγμές. Τα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμηήταν λειτουργικά, ενώ η μουσική του Κορνήλιου Σελαμσή υπογράμμισε το όλον. Και να μην παραλείψω και το πλήρες και χορταστικό πρόγραμμα, που εντάσσει στον κόσμο του Ουίλιαμς και των κρυμμένων καταπακτών του, και περιέχει την πλήρη μετάφραση.

Μια παράσταση που μας ξαναχάρισε το σπουδαίο έργο του Τενεσί Ουίλιαμς, που μας παρέσυρε σε δικές μας μνήμες και καταπακτές, που ανέδειξε τη θεατρική διαδικασία, την ευθραυστότητα και τη ρώμη του."

Ολόκληρη η κριτική της Όλγας Σελλά στο www.popaganda.gr.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

https://bit.ly/2QMvpVG